Mijn naam is Halima: Hendrik, Anton, Leo, Isaak, Marie, Anton. Een riedeltje dat ik al van kinds af aan heb geleerd. “Wat?! Hoe schrijf ik dat?” is vaak de standaard vraag die hieraan voorafgaat. Dus spel ik mijn naam bij voorbaat uit met het telefoonalfabet. Maar waarom zou ik mijn naam niet kunnen spellen met namen die beter passen bij de samenleving van nu? Uit liefde, maar ook uit praktische overwegingen, heb ik ooit de achternaam van mijn man aangenomen. Het iedere keer spellen van “El Hajoui” duurde me simpelweg te lang. Hoe? Wat? O, U, I.

Ik ben opgegroeid met de drang om zo Nederlands mogelijk te zijn. Ik, Marokkaans? Nee… mijn ouders, zij komen uit Marokko. “Ik ben onderdeel van de gemeenschap van nu.” Maar mijn hart komt in verzet. Waarom hebben we geleerd het jasje af te leggen waarin mijn vader als gastarbeider naar Nederland kwam, om het vervolgens ver weg te stoppen? Omdat je gaat geloven in de spiegel die je wordt voorgehouden, ook al weet je dat het niet je eigen reflectie is. Lange tijd heb ik me verstopt achter mijn religie. Op de eerste plaats ben ik moslim, en dat ben ik nog steeds. Maar daardoor plaatste ik het land van mijn ouders op de derde plek, samen met het dorp waar ik geboren ben.

Elke paar jaar voel ik een vreemd soort heimwee, het gevoel dat ik even terug moet naar de plek waar ik geboren ben. Ik wil dan naar het land van mijn ouders. Het lijkt alsof ik me moet opladen en weer in contact moet komen met mijn geboortegrond. Ik stel me dan voor dat ik met mijn vingers het rode zand aanraak, dat ik ‘s avonds, met een handvol zonnebloempitten, geniet van de zingende krekels en de warme zomermaanden.

Ik stam af van de stam Ihajiwen, genoemd naar een van mijn voorvaderen, de hadj, die te voet zijn reis naar Mekka voltooide. De Ihajiwen zijn een gemeenschap die bekend staat om hun krachtige vrouwen, vrouwen die geen onrecht dulden en recht door zee zijn. Wanneer ik in ons huis in Dar Kebdani uit het raam kijk over de familiebegraafplaats, zie ik legendes naast elkaar liggen: strijders van de El Hajoui-stam.

Mijn wortels zijn gegroeid in Marokko, maar ze zijn nooit afgebroken. Ze hebben zich verder vertakt naar een klein dorpje in Brabant, waar mijn dochters de nieuwe, frisse bladeren zijn die zullen uitgroeien tot sterke takken.

Ik ben de nieuwe Nederlandse vrouw. Ik ben mijn eigen traditie, ik ben de huidige samenleving en de Nederlandse toekomst. Ik ben Halima, Horia, Amira, Lyam, Intisar, Mohamed, Anisa.